ένα γράμμα προς τον εαυτό μου...

Όσο πορεύεσαι στα μυστικά και δύσβατα μονοπάτια των μαθηματικών,τόσο αναρωτιέσαι μήπως είσαι τελικά τυφλός...!

Κομμάτια μικρά-μεγάλα πιασμένα μεταξύ τους,στέκονται αγέρωχα και αταλάντευτα γύρω σου...και σε περιμένουν με αιωνόβια υπομονή, να τα δεις, να τα αγγίξεις, να τα νιώσεις, να τα καταλάβεις....

Όσο  η αψεγάδιαστη αρμονία τους σε ξαφνιάζει, τόσο καταλαβαίνεις ότι είσαι το μικρότερο κομμάτι του συνόλου τους.

Θαυμασμός και δέος, πίκρα και απογοήτευση, συνδυασμός απαράλλακτα ταιριαστός.

Σε όλη αυτήν την διαδρομή, έχεις συνταξιδιώτη τις νότες ....Νότες μοναχικής γαλήνης, νότες που πηγάζουν μέσα από την ίδια σου την ψυχή, νότες που δεν έχεις ξανακούσει, αλλά σου φαίνονται οικίες.

Είναι τα ένστικτά σου.Περπάτησε μαζί τους, θα σου δείξουν το δρόμο προς την αποκάλυψη...!

Άφησε τον εαυτό σου να σε συνεπάρει η ομορφιά, μην φοβάσαι το άγνωστο, βρίσκεται εκεί, Πάντα και σε περιμένει να ταξιδέψεις προς αυτό .......

Μην έχεις άλλο αμφιβολία ... Δεν θα σε γελάσει ποτέ.......